DAHA - KİTAP DEĞERLENDİRMESİ

Kasım ayında gittiğim 32. Uluslararası Kitap Fuarı'ndan bir sürü kitap almış ve buradaki yazımda da yazmıştım. Açıkçası o fuara gitmekteki en önemli nedenim Hakan Günday'ın o dönemde yeni çıkan bu kitabıydı. Diğer yazımda okuyabileceğiniz gibi, kitabı satın almış ve hatta imzalatmıştım da.

Araya bir kaç kitap girdi fakat artık "Daha"ya sıra geldiğini düşündüm ve 3 gün önce başladım okumaya. Roman kurgusal akışı, diğer Hakan Günday kitaplarından biraz farklı. Tüm kitaplarını okudum ama ilk defa bir kitabında sıkılacak gibi oldum. Nedenine gelince, kitap kurgusal olarak güzel bir başlangıç yaptı. Giriş bölümünü geçtikten sonra hafif bir duraksama yaşadı ve betimlemeler arttı. Betimlemeler artınca ben de sıkılacak gibi oldum. Bu tam olarak kitabın hemen hemen ortasına kadar sürdü. Kitabın ortalarına denk gelen yerde ki bu kitabın doruk noktası oluyor, kazayla birlikte kurgu da çözüldü, aktı gitti. O andan sonra kitap nasıl bitti anlayamadım. Sadece kitap "o an"a tırmanırken biraz yavaşladı gibi. Onun haricinde yazarın her ktiabı gibi Daha'nın da okunması gerektiğini düşünüyorum. Kitapta beni etkileyen, zaman zaman sinirlendiren, bazen içimi parçalayan çok fazla şey var. Ve acayip cümleler...

"Diyor ya Aşık Veysel, 'iki kapılı bir han' diye? Ondan cereyan yapıyor bu hayat! Onun için üşüyorum hep. Gideyim de kapatayım birini!"

"Kucağımda bir çocuk şaman taşıyordum! İslamabad'dan Kabil'e kadar bütün kaçakçıların ruhsal klavuzu! Her şeyi bilen ve yapabilen bir çocuk. Maxime'i düşündüm. O Fransız gazeteciyi... Sonra da çocuğun elini öptüm. Bir küçük şamanla karşılaşıldığında mutlaka yapılması gerektiği gibi..."

"Çünkü masallarında 'Açıl susam, açıl!' diyenler, gerçek hayatta 'Kapan Kadın, Kapan!' demişti. Dünyanın öyle bir yerindeydik ki erkeklerin her biri kendini Ali Baba sanıyor, geriye kalan herkesin de Kırk Haramiler olduğuna inanıyordu. Anlatıla anlatıla masal gerçek olmuştu."